Jij geeft mij ook altijd overal de schuld van!
Of: hoe je invloed kunt krijgen op de emotionele uitbarstingen van je puber.
‘Gék word ik van de dramatische uitbarstingen van mijn dochter! Schreeuwen, huilen en stampvoetend de kamer verlaten. En als ouders lijk je er gewoon geen vat op te hebben.’
‘Dramatisch gedoe’, dat is hoe wij als ouders de uitbarstingen van een puber nog wel eens willen beleven. Totaal onnodige, niet logische en vooral overspannen puberperikelen. Je eerste reactie is dan ook al snel ‘doe eens normaal, zeg!’ En laat die opmerking nou net olie op het vuur betekenen. Je hebt nog niet eens op je tong gebeten of je krijgt de vólgende lading verwijten en tranen al weer over je heen.
Ontkennen van een puberale uitbarsting is dus niet handig. Mocht je dat in de praktijk nog niet hebben ontdekt, dan is dit de eerste tip: ontken de emoties van je puber nooit! Hoe onlogisch en buiten alle proporties ze voor jou ook lijken, voor de puber in kwestie zijn deze emoties waar.
Zoek aansluiting
Wat je wel kunt doen? Accepteer de uitbarsting, hoe ellendig de boodschap van jouw zoon of dochter ook lijkt. Ga niet in jouw eigen emotie als je de ‘ik haat je!’-boodschap krijgt maar benoem wat je ziet: een boze puber. ‘Klopt het dat je heel erg boos bent?’ is een vraag die je verder helpt dan op je eigen strepen te gaan staan en melden ‘dat het in dit huis niet geaccepteerd wordt om zó tegen je ouders te praten!’. Niet dat je het maar OK moet vinden dat er zo tegen je gesproken wordt. Natuurlijk niet. Maar op een emotioneel moment komt deze boodschap nooit over en zal alleen maar… nóg meer olie op het vuur geven. Zoek allereest aansluiting bij de emotie: de ‘ik zie dat je boos bent’ -opmerking, of: ‘heeft deze uitbarsting te maken met je teleurstelling over die onvoldoende?’ Help je puber om woorden te geven aan de emotie.
Wat gebeurt er in zo’n puberbrein?
Op het moment dat je jouw zoon of dochter helpt om woorden te geven aan de emoties, zet je eigenlijk het (puberende) brein in aktie: je helpt om de emotionele rechterzijde contact te laten maken met de linkerzijde. De rechterkant van ons brein staat voor emoties, je gevoel laten spreken; de linkerkant is veel meer gericht op het analyseren van gebeurtenissen, overzicht en lijstjes maken. Door te helpen om woorden aan de emoties te verbinden verleid je je puber dus om uit de emotie te stappen en meer realistisch naar de situatie te kijken. Dat je dit niet met één enkele zin redt, hoef ik jou vast niet uit te leggen. Trek er gerust een kwartiertje voor uit!
Natuurlijk accepteer je ‘ik haat je!’ niet
Op het moment dat jouw dochter gestopt is met snikken, op het moment dat jouw zoon niet meer met gebalde vuisten tegenover je zit, én op het moment dat je het rustig over die onvoldoende, een ruzie met een vriendje of een andere frustratie hebt kunnen hebben, dán pas vertel jij dat het ‘ik haat je!’ voor jou een kwetsende opmerking is. Vooral omdat je er van overtuigd bent dat dit juist niet het geval is.
De kans is groot dat je op deze manier én meer begrip hebt voor je kind en snapt wat zijn of haar beweegredenen zijn én dat je deze ruzie niet laat escaleren in een ‘jij begrijpt mij nooit’ van je puber, tegenover een ‘en zo gaan wij in dit gezin niet met elkaar om!’.
Er is nog een groot pluspunt aan deze manier van met elkaar en met elkaars emoties omgaan: je helpt je puber om meer verbindingen tussen de linker- en rechterhersenhelft te leggen. Om emoties en analyse meer met elkaar samen te laten werken.
En dat is een levensles die je zo maar eventjes aan de keukentafel meegeeft!
Nog een tip: klik eens door naar de video’s waar ik meer uitleg geef over jouw invloed op de emoties van jouw puber!
Het afgelopen jaar veel van dit soort uitbarstingen meegemaakt bij onze dochter. Vaak gerelateerd aan school resultaten of huiswerk stress maar ook op het gebied van sociale contacten en sporten waren er momenten waarbij ze compleet door het lint kon gaan. En geregeld kijken wij als ouders elkaar aan met een blik van “waar gaat dit over?” tot “heb ik iets gemist?”. Maar zoals hierboven ook al aangegeven namen wij het wel serieus. Al kan ik niet ontkennen dat we een enkele keer ook wel eens in lachen uit zijn gebarsten, wat ons uiteraard niet in dank werd afgenomen. Maar door haar eerst uit te laten razen en daarna samen te zitten en te zoeken naar de achterliggende reden voor de uitbarsting konden we meestal wel weer een actie plan maken om de blik weer op de toekomst te kunnen richten. Maar daarnaast hebben we ook geprobeerd te laten zien dat we haar problemen serieus namen, door afspraken te maken met een specialist en wat openingen zoeken op school om hulp en of begrip te krijgen voor haar situatie. Dit hielp niet altijd maar het aandacht besteden aan haar problemen op zich hielp wel.
Natuurlijk hebben wij ook de “ik haat jullie” en “waar doe ik het toch allemaal voor?” of “ik wil niet meer verder” etc etc naar ons geslingerd gekregen. En niet altijd was het eenvoudig om hier niet direct op te reageren. Maar juist door eerst te gaan zitten samen en de dingen uit te spreken konden we ook deze uitspraken terug leggen en uitleggen dat het voor ons pijnlijk is om dit soort dingen te horen. Soms met resultaat maar vaak ook niet echt, gezien we dezelfde opmerking later nog wel eens hebben gekregen. Maar de angel was daarna wel weer even eruit en het onweer weer wat opgelost. Misschien hebben wij een eenvoudige dame en krijgen we nog wat te verduren met onze zoon maar we zullen gewoon moeten kijken wat voor hem de trigger zal zijn om weer even tot rust te komen.
Maar nu even genieten van de vakantie zonder stress van school.
Klopt precies. Een puberbrein is gewoon nog niet af. Het is dus heel belangrijk om beide te doen: je puber en de emotionele crises serieus nemen en aan geven wat de grenzen zijn in het gezin. Dat kan natuurlijk niet allebei tegelijkertijd!
Een hele kunst om met je pubers om te gaan! Het leert je veel over jezelf denk ik. Ik denk dat je in je blog heel duidelijk beschrijft waar het om draait!
Handige tips, hier ook een dame die aan het puberen gaat.
Al is mijn dochter al lang geen puber meer en is zij altijd supermakkelijk geweest, toch lees ik zulke artikels graag, want ik herinner me heel goed dat ik zelf een superlastige puber was. Ik vind het leuk om nu de andere kant eens te lezen. xxKatinka
Mijn dochter is in april 12 geworden, en ja de puberteit begint zo stilletjes aan haar intrede te maken. Zeer herkenbaar dus, momenteel kunnen we nog altijd goed praten met elkaar, en dat is wel heel erg belangrijk. Ik ben het volledig met je eens wanneer je zegt, dat je ze beter eerste even kunt laten uitrazen voor je een gesprek met ze aangaat, op het moment dat ze een uitbarsting hebben dring je toch niet tot ze door en wordt je er zelf ook alleen maar bozer van. Laten uitrazen en dan praten, super tip! Denk dat ik daar in de toekomst wel nog veel aan kan gaan hebben. Warme groetjes, Sarah
Wat een waardevol artikel! Dochterlief is inmiddels uitgepuberd, maar wat je schrijft is nog zo herkenbaar. Op naar puber nummer 2 😉
Top! Zelf geen kinderen, maar natuurlijk wel kids om me heen… en herkenbaar. Als ’tante’ hoef ik niet op te voeden en kan ik vaak juist de stress er even uit ventileren door aan te sluiten en mee te leven én oplossingen te zoeken. Een prachtige rol, die ik ook als coach/therapeut jaren heb vervuld met pubers. Het is zo mooi spul!
Kijk, dát zijn tips waar je wat aan hebt als puberouder. Mijn kinderen zijn er doorheen, en ja mensen, het gaat écht over!!
Wat een mooie en praktische tips. Laatst hoorde ik al een klein meisje van 6 jaar haar gedachten verwoorden nadat ze weer het-wie-mag-het-eerste-op-de-schommel-van-haar-oudere-broer-en-zus rennen verloren had. Ze liep huilend terug naar d tent en zei tegen haar ouders: “Ik ben woedend”. Mooi toch!
Erg herkenbaar toen ik nog een puber was 🙂
Een mooie en duidelijke blog. Ik ben zelf 22, dus laat ik dit bericht vooral lezen vanuit (net geen puber meer) ogen. Haha!
Als je naar het brein kijkt dan heb je nog een jaar of 3 a 4 te gaan… 😉
Ik heb geen kinderen, maar ik kan me voorstellen dat dit voor je doelgroep een super artikel is!
Goede tips. Was ik zelf ook maar op deze wijze aangepakt toen ik een puber was, daar heb je ook iets aan op latere leeftijd en wanneer je zelf kinderen hebt. Mooi hoe je aangeeft dat er verbinding wordt gelegd met de linker- en rechter hersenhelft. Je bent nooit te jong om zoiets te leren!
Ach, wat herkenbaar. En alhoewel ze al 21 is, het komt nog steeds wel eens voor. Daarnaast, ze heeft altijd gereageerd door haar cyclus. Ik kon altijd feilloos voorspellen wanneer ze bijna ongesteld werd want dan was ze niet te genieten. Dus liet ik veel dingen gaan. Afijn, nog even doorbijten hoop ik, haha.
Mooi stuk, dank je wel!
Mooie tips, die ga ik onthouden. Mijn oudste pubert nog net niet, maar het begint al een beetje. Jouw tips komen dus prachtig op tijd, voor mij én mijn dochter.
Goed tips. Heel herkenbaar. Mijn kids zijn allang geen pubers meer maar ik heb die tijd toch niet als gemakkelijk ervaren. Ik denk dat ouders met pubers hier veel aan zullen hebben. Succes!
Je leest uit het artikel dat je thuis bent in de materie en weet waar je over praat. Zo kun je een duidelijke steun voor anderen zijn. Ik wens je toe dat er veel mensen op je pad zullen komen die open staan voor je ondersteuning.
Wat een mooie website heb je. En een goed artikel. Ben ons hielp grenzen stellen daar waar nodig en voor de rest maar een beetje soepel blijven. Verantwoordelijkheid geven en uitleg. Maar ik kan me vaag zelf nog herinneren dat ik het wel eens heerlijk vond om super dramatisch te doen als puber. Oeps.
Wat een verhelderend artikel. Zouden meer mensen moeten lezen. SuperTips.
Goede tips voor ouders van pubers. Gelukkig is de pubertijd maar tijdelijk…
Goed artikel! Wij zijn daar nog lang niet, onze zoon is pas 4, maar ik weet nu wel waar ik terecht kan als het eenmaal zover is. Ik vind de peuterpubertijd al heftig… Ik voel me snel persoonlijk aangesproken door zulke opmerkingen dus ik ga in de ‘echte’ pubertijd nog wat voor mijn kiezen krijgen.
werkbare tips! handig! er bewust bij blijven is key!
Fantastisch, dank voor je blog. gr. Tony
Herkenbaar als eigen puber, nog even ver af als moeder… goed dat iemand als jij daar aandacht aan besteed. Zeker nu héél wat jongeren het moeilijk hebben. En ouders niet altijd goed weten hoe er mee om te gaan.
Mooi geschreven. Mijn zoon kan soms ook heel boos reageren en ik weet nu dat ik op dat moment niet moet vragen/reageren. Even laten bezinken en later vragen wat er nou precies was en wat wel/niet leuk was.
Ja ik heb er zeker 2 en soms al 3
je vergeet als ouder wel eens dat dit gewoon oefen-gedrag is, dit is een puber-manier om nieuw gedrag en vaardigheden te leren. Dat is wel weer eens fijn om op je te laten inwerken ipv dat je alleen maar hoort
Haha, herkenbaar met 2 pubers!
Soms kan ik ze wel achter die (game)computers wegtrekken!
Zo dan weet ik wat mij over een jaartje of 8 te wachten staat. Maar natuurlijk herken ik ook dingen uit mijn eigen puberteit. Mooi dat je ouders hierbij helpt!
Dank je voor het artikel. Je legt goed uit hoe belangrijk het is om niet in de emotie mee te gaan, maar er boven te blijven hangen en te observeren. En vanuit die observatie contact, echt contact te maken.
Goede blog voor iedereen met puberende kinderen! Fijn geschreven!
Ik ben er gelukkig al doorheen, maar ik geef je site door aan een vriendin van me!
Groetjes! 😀