Witte vlekken op mijn donkerblauwe jasje. Natuurlijk nét voordat ik weg moet, en je wilt het geloven of niet, maar die afspraak is zo belangrijk dat een jasje met witte vegen niet kán. En zonder jasje is (natuurlijk) ook geen optie. En als dat donker blauwe jasje niet kan, wat moet ik dan aantrekken?
Kortom: stress van de werkende moeder die-niets-heeft-om-aan-te-trekken.
Ik dacht met twee zindelijke pubers die smerige witte baby-vlekken wel achter de rug te hebben. Je kent ze wel, van die valse vlekken die pas zichtbaar worden als je net op het punt staat om je auto in te stappen. En dat doe je dan weer vijf minuten te laat omdat je perse je lippen nog even moest stiften.
In ieder geval; ik dacht er af te zijn, met twee pubers in huis. Maar niets is minder waar. Die pubers treft in deze ook totaal geen blaam. Met het in huis halen van twee onstuimige boxers beginnen we gewoon weer van voren af aan met het witte-vlekken-feest.
Met als enige verschil dat we nu de belofte hebben dat er nooit een einde zal komen aan die begroetings-vlekken op je jasje, blousje, broek of rok. En die honden maakt het ook niet uit of je net binnenkomt of weg zult gaan; zodra iemand maar in de buurt van de haldeur durft te komen begint het feest weer van voren af aan.
Je snapt: ik heb dus ook vandaag niets, maar dan ook niets om aan te trekken!
