Ik ben een geblockte moeder. En sinds ik dit weet, realiseer ik me dat ik een relevant deel uit het leven van mijn puber mis. Alle feestjes, grappen en grollen die hij deelt met de wereld zal ik niet zien en niet kunnen lezen. Zijn virtuele leven op Facebook maakt geen deel uit van het mijne. Ik weet het nu zeker: mijn kind begint zijn eigen weg te gaan.
Tegelijkertijd ben ik een moeder die mag delen in de feestjes en belevenissen van haar (andere) zoon. Regelmatig schiet ik tijdens het lezen van verslagen over school in de lach. Hij kan zo leuk weergeven wat hem bezighoudt. Soms schrik ik ook als ik foto’s zie van zijn verlopen kop. Na een dolle, vrolijke nacht vol drank.
Reageren doe ik niet; ik kijk wel uit. In niet mis te verstane woorden is mij duidelijk gemaakt dat ouders geen vrienden van hun kinderen zijn. Ik ben hun moeder. Dat is een andere league.
Ik ben ook een moeder die niet houdt van spelletjes. Bordspelletjes heb ik natuurlijk gedaan omdat het goed zou zijn voor de sociale ontwikkeling van mijn kinderen. Maar eerlijk is eerlijk: altijd met frisse tegenzin. Behalve dan een fel potje ‘Mens erger je niet’. De bijna-winnaar met een valse lach van het speelveld te vegen, heeft me altijd een soort overwinnaarsgevoel gegeven.
Nu spelen mijn kinderen moord en doodslag met totaal vreemden. In het Nederlands. In het Engels. Op die momenten klinken vreemde stemmen door onze woonkamer. Ze roepen, vloeken, vleien en geven barse instructies. Er moet een doelwit gevonden worden. Uitgeschakeld ook. Een virtuele strijder wordt van het speelveld geveegd. De winnaars juichen. Ieder in zijn eigen habitat.
De verliezers trekken zich terug. Stilletjes. Een volgende keer beter?
Nu spelen mijn kinderen moord en doodslag met totaal vreemden. In het Nederlands. In het Engels. Op die momenten klinken vreemde stemmen door onze woonkamer. Ze roepen, vloeken, vleien en geven barse instructies. Er moet een doelwit gevonden worden. Uitgeschakeld ook. Een virtuele strijder wordt van het speelveld geveegd. De winnaars juichen. Ieder in zijn eigen habitat.
De verliezers trekken zich terug. Stilletjes. Een volgende keer beter?
Ik ben een moeder. Midden in de wereld van nu. Met Facebook en Twitter. Mijn kinderen zijn mensen van deze tijd. Op de hoogte van de mogelijkheden van internet. Waar ze vaak en met plezier gebruik van maken. Wij treffen elkaar aan de eettafel. We praten. We lachen. Spelen ‘Mens erger je niet’. Dáár ben ik een gewenste moeder.
Geblockt? So what!
Marina van der Wal is moeder van twee pubers die voor een moederdagcadeau dit jaar voor de commercie door de knieen zijn gegaan: een (zeer gewenst) boek. Samen met Jan Dijkgraaf schreef Marina ‘Het Enige Echte Eerlijke Puberopvoedboek‘. Binnen een maand beleefde dit boek de derde druk.
Marina horen spreken? Ga dan naar de agenda voor de laatste informatie.
Eerder verschenen op de site van new kids on the web
