Met een droevig snoetje heeft Pascalle de eerste kerstdag voor het raam gezeten. Ed, haar vader, heeft haar bij het vertellen over de scheiding, beloofd dat ze ook dit jaar écht de kerstboom samen zouden gaan optuigen en het kerstfeest met elkaar vieren. Dat was zes maanden geleden…
In een half jaar kan er veel gebeuren; de scheiding hebben Ed en Christa goed voorbereid. En met die voorbereiding zijn ze bijna een jaar bezig geweest: relatietherapie, gesprekken met een kindertherapeut en uiteindelijk een aantal gesprekken bij een mediator. De kinderen hebben ze samen vertelt dat er veel gaat veranderen. En ná dit gesprek zijn ze zeker nog 3 maanden gemeenschappelijk in het huis blijven wonen. Dat heeft voor de kinderen heel veel rust gegeven.
De perfecte scheiding
In hun vrienden- en kennissenkring zijn Ed en Christa inmiddels het grote voorbeeld hoe je een scheiding zonder ruzie goed kunt regelen. Maar dan hebben ze nog niet van Vera gehoord.
Christa had ook nog nooit van Vera gehoord. Tenminste, niet van Ed. Het is haar oudste zoontje die tijdens een telefoongesprek vertelt dat er dit weekend ook een mevrouw bij papa slaapt. En hij mag haar ook mama noemen! Als Christa hier verbaasd vragen over stelt aan Ed is zijn antwoord: “Ja, Vera houdt enorm van kinderen en ze heeft altijd graag moeder willen worden, fijn he!”
Dat deze logeerpartij niet overeenkomt met de afspraken die Christa en Ed met elkaar hebben gemaakt, als het gaat over het aangaan van een nieuwe relatie en hoe ze de kinderen daarin willen begeleiden is hij even vergeten. Verliefd.
Afspraken over kerst
Over de kerstdagen zijn ook afspraken gemaakt: voor het gezin was dit feest altijd hét hoogtepunt van het jaar. Pascalle, de dochter van Christa en Ed kan zich al maanden van te voren enorm verheugen op het optuigen van de boom, samen met haar vader, het met elkaar knutselen, cadeautjes onder de boom en aan tafel mogen koken. Pascalles versie van gourmetten.
Aan deze traditie gaat niet getornd worden, is de afspraak tussen de ex-geliefden; kerstavond vieren ze als gezin om de twee kerstdagen die volgen te kunnen verdelen tussen de opa’s en oma’s aan beide kanten. Christa betrapt zich er op dat ze zich hier ook erg op verheugd: de huwelijksliefde mag dan over zijn, ze heeft Ed de afgelopen jaren wel echt als haar beste vriend leren kennen.
Afspraak is afspraak?
Dit alles is dus buiten Vera gerekend. Want die is niet van plan om al deze gezelligheid ten koste van háár kerstgeluk te laten gaan. Precies op kerstavond kennen zij en Ed elkaar drie maanden en dat heugelijke feit moet natuurlijk wel gevierd worden. Samen met haar familie én natuurlijk de kinderen. ‘Want die horen nu ook bij mij!’ Als Ed meldt dat hier echt geen sprake van kan zijn omdat hij zijn dochter en zoon een andere invulling van de kerstdagen heeft beloofd én dat hij samen met Christa heeft besloten dat het kennismaken van een complete nieuwe stieffamilie misschien niet zo’n goed idee is, ontploft Vera.
Ze voelt zich weggezet, niet serieus genomen en ze vraagt zich af of Ed wel beseft hoe belangrijk de kerstdagen voor gezinnen zijn! Om haar punt kracht bij te zetten stelt ze een ultimatum: of de kerstdagen worden met Ed en de kinderen bij haar en haar familie gevierd, of Ed kan zijn biezen pakken en is de relatie over.
Ed weet er een compromis uit te slepen: hij viert de kerstdagen samen met Vera en haar familie. De kinderen tuigen samen met Christa de boom op met kerstavond en de twee kerstdagen brengt Christa met de kinderen bij beide opa’s en oma’s door.
Haar motivatie: “ik weet hoe belangrijk kerst is voor gezinnen en families. Juist nu.”
