Die neus van mij, dat is toch al zo’n ding.
Om maar even met de deur in huis te vallen: ik ben een ijdeltuit. En dan ook nog eens eentje van de ergste soort: thuis kan ik er als een soort van verlopen zwerver uit zien, maar zodra er maar even de belofte van een podium is, dan ga ik helemaal los: gelakte nagels, gezicht in het vet en daarover heen alle lagen make-up die je je maar voor kunt stellen. Een parfumerie is voor mij een soort van hemel op aarde
Je snapt dat elke visagiste die mij strak moet trekken voor een opname aan mij een gewillige toehoorster heeft: welk zalfje voor dit, welk geheime smeerseltje voor dat… Ik absorbeer al die informatie als een spons.
Soms komt informatie via verschillende wegen; een visagiste die je een tip geeft, een artikeltje in een magazine of een krant én dan nog een advies van een professional. Zeker als je klachten hebt of, zoals ik, een neus-issue. Dan luister je extra goed en ben je zelfs geneigd tot aankoop. Tenminste, deze ijdeltuit wel.
Die neus van mij is toch al zo’n ding. Naast het feit dat ik al vanaf mijn melktanden te kampen heb met een soort van continue verbrande gok waarbij zo maar spontaan de vellen er bij gaan hangen, is het apparaat ook al eens gebroken tijdens een stoeipartijtje met een ooit-vriendje. Een Grote Bobbel (die ik alleen schijn op te merken) ontsiert sindsdien mijn voorgevel.
Afijn, genoeg ingrediënten om altijd op scherp te staan voor een goede tip als het gaat om het camoufleren. Dat snap je natuurlijk.
Die tip stond een paar weken geleden in de Volkskrant. Een artikel over het fenomeen ‘waarom kunnen de smeersels waar franse vrouwen bij zweren zo goedkoop zijn én waarom vind je ze niet makkelijk in de Nederlandse winkels’?
Ik besluit om, ook na de tip van een visagiste en een arts, één van deze middeltjes aan te gaan schaffen. En oh glorie: ik hoef niet te wachten op een doorreis door het zonnige Frankrijk om tientallen tubes aan te schaffen, ik blijk zo maar terecht te kunnen bij een wederverkoper… hier om de hoek! Hoera!
Maar dan heb ik toch buiten de waard gerekend; de wederverkoper, mijn vaste make-up en aanverwanten-dealer, blijkt not amused als ik mijn besluit om deze tube crème te kopen, vertel.
‘Of ik me wel besef wat ik mezelf ga aandoen? Of ik me wel besef dat ik nu prima spullen gebruik waar (uit zichzelf he!) een goede prijs tegenover staat. En of ik mij wel besef dat ik met dit middel oneindig veel stappen terug ga in kwaliteit. Met zo’n prijs kan het niet anders dan dat het een niet werkend middel is, en last but least: er zijn geen dermatologen* bij de ontwikkeling betrokken… U loopt risico!’
De sfeer, anders vrolijk en spontaan, blijkt om te slaan in een afgepast verkooppraatje.
Zelfs mijn investering in een oude, vertrouwde pot Chanel-camouflage blijkt geen verandering te brengen. Nog voor ik het besef ben ik de winkel weer uitgebonjourd. Met pot én met tube. En met een bonnetje met een bedrag dat tientallen euro’s lager is dan bij vorige aankopen.
Ik smeer een ochtend, ik smeer een avond. En ik smeer nog een ochtend. Tot mijn grote verbazing zijn mijn pukkeltjes – zoals beloofd – écht weg, na nog een ochtend en avond smeren heb ik geen vellen meer langs mijn neusvleugels hangen. De huid van mijn neus voelt niet meer aan als een stuk strakgetrokken zeemleer; én zelfs het signaalrood van mijn neus lijkt beduidend minder te worden….
Na jaren geïnvesteerd te hebben in dure potten blijkt een tube van 75ml. van nog geen € 20,00 de soelaas te bieden waar ik al die tijd naar op zoek was. Grinnikend vraag ik me af of deze verkoopster zich beseft heeft dat ze met haar denigrerende opmerkingen een trouwe klant kwijt is. En dat is een groter verlies dan alleen het prijsverschil tussen die twee smeerseltjes!
* dat bleek, na het lezen van de bijsluiter, een aperte jokkebrok te zijn!
meer informatie: http://embryolisse-nl.nl/
