Soms sta je er bij en kijk je er naar. Je kijkt naar pubers waarvan je weet dat nog een paar gesprekken én de inzet van ouders die de moed hebben om naar hun eigen gedrag te kijken, een wereld van verschil gaan maken.Maar ga er maar eens aanstaan, als ouders: jouw eigen gedrag veranderen als je de (gemakkelijke) uitvlucht hebt om je kind te laten diagnosticeren. Dat laatste komt de school dan ook goed uit: extra diagnose betekent automatisch ook extra geld voor het rugzakje. Een voorbeeld? Diederik. Als je alleen naar zijn lijst wandaden en vooral wangedrag kijkt, dan snap je dat er al snel gedacht wordt aan ADHD. Diederik is druk, hij is snel verveeld én hij maakt er regelmatig een potje van. Maar er is meer met Diederik aan de hand. En dat verhaal overstijgt een ADHD-diagnose. Hij is er zelf van overtuigd dat hij géén ADHD heeft. Zoals hij zijn eigen ‘syndroom’ omschrijft: “ik heb het syndroom van gescheiden kinderen. Teveel gezeur van ouders en te weinig aandacht voor wat een puber nodig heeft. Hulp bij huiswerk bijvoorbeeld.” Hij heeft er, naar eigen zeggen, in zijn omgeving ‘onderzoek’ naar gedaan. Een vriendje wat echt ADHD heeft, die zit ook daadwerkelijk anders in elkaar. En bij bijna al zijn vrienden die gescheiden ouders hebben – met een vechtscheiding achter de rug, herkent hij het syndroom van gescheiden kinderen. Diederik wil er graag met zijn ouders over in gesprek. Hij wil het met zijn vader hebben over het feit dat hij zich niet gewenst voelt in het ‘nieuwe’ gezin dat hij aan het opbouwen is. Sterker nog: hij heeft tal van voorbeelden waar hij zelf uit opmaakt dat de nieuwe vriendin van zijn vader hem liever ziet gaan dan komen. Diederik wil het daar wel over hebben. Want hij mist zijn vader. Enorm. Ook met zijn moeder wil Diederik graag praten. Hij weet dat hij regelmatig enorm uitvalt naar haar. Hij weet dat hij dan heel agressief overkomt. Maar hij wordt regelmatig zó gek van haar scherpe, negatieve opmerkingen over zijn vader, dat hij al die nare woorden kapot wil maken. En ondertussen maakt hij de sfeer in huis kapot. Dat realiseert hij zich heus wel. Diederik is op zoek naar oplossingen. Hij wil graag praten. Hij wil snáppen wat er aan de hand is. En eigenlijk wil hij verder met zijn leven. Hij wordt niet alleen knettergek van dat syndroom, hij heeft het gevoel dat de scheiding zijn hele leven aan het beheersen is! De ouders van Diederik vinden een oplossing als Diederik en ik hen samen confronteren met zijn behoeftes: dit was de laatste zitting. Ze hebben toch liever dat er wat aan zijn ADHD gedaan wordt bij een speciaal instituut. Misschien zelfs met medicatie.
Gideon de Haan begeleidt nieuwe gezinnen naar een succesvolle start. Het loyaliteitsconflict dat elk kind van gescheiden ouders ervaart, is zijn drijfveer bij het begeleiden van gezinnen. Zelf is hij getrouwd en stiefvader van twee (stief-)zoons.
Deze column is eerder verschenen in het kwartaalmagazine Nieuw Gezin
