‘Kijk, dat zij nou zo graag met die schoolpleinvader tussen de klamme lappen wilde spelen, dat betekent nog niet dat ik wilde scheiden.
De sporen van die, door geiligheid gedreven, liefdessappen hebben ze altijd netjes weten weg te werken. Bij ons draaide er altijd wel een wasje. Dan lijkt het me ook geen enkel probleem om haar réchten ook met een wasje weg te spoelen. Zo gek is dat toch niet?
Een beetje vreemd gaan en dan mij de rekeningen van de advocaat laten betalen. Als we zo gaan beginnen weet ik er nog wel een paar.
Te beginnen met de alimentatie. De kinderen geef ik dan zelf wel een paar nieuwe schoenen en een winterjas. Heb ik meteen zelf die blije gezichten in plaats van haar zure tronie. Want als we het dan toch over de scheiding hebben, dat ik van dat zure gezicht af ben, met sex één keer per maand op de bon. Dat is wel een voordeel. Een duur voordeel. Dat wel.‘Ik ben boos. En eigenlijk is dat voorzichtig uitgedrukt. Mijn leven is overhoop gehaald. Mijn bestaan onder me vandaan geslagen. Ik had mijn vaste pappa-dagen en nu moet ik vechten voor meer dagen dan twee in de veertien dagen. Twéé! En het is niet gek dat ik geen zin heb om te gaan betalen voor die twee dagen per week. Laat ze nou gauw de meest enge ziekte krijgen! Vreemdgaan en dan je hand ophouden. Laat ze lekker de hoe …De kinderen hebben pas gevraagd of we niet zulke ruzie willen maken als de ouders van een vriendinnetje. Dat sneed door mijn hart. Ik besefte me opeens dat mijn verdriet niet hun verdriet is. Ik ben bedrogen. Zij natuurlijk ook, maar voor kinderen is dat toch anders. En heftiger waarschijnlijk.Wat dat betreft ben ik blij dat we gekozen hebben voor de overlegscheiding. Daar zijn dit soort zaken bespreekbaar. Of, zoals de coach in het team pas zei: alle rode knoppen moeten op tafel. Om na de scheiding met elkaar een nieuwe start te maken. We zullen uiteindelijk nooit los komen van elkaar door de twee meiden. Door hen zijn we voor altijd aan elkaar verbonden. En dat scheidingsteam heeft gelijk: hun toekomst moet centraal staan. En op één of andere manier merk ik wel dat de scherpe randjes soms weg zijn. Mijn gevecht is het gevecht met mijn emoties. Gelukkig hebben we gekozen om elkaar niet rollebollend in een rechtszaal te treffen.Maar godverdomme, in plaats van sparen voor een groot feest als we tien jaar bij elkaar zouden zijn, ben ik nu een scheiding aan het betalen. Ik lig wel eens wakker in mijn tijdelijke woning met een tijdelijk bed en denk hoe zij dan met die schoolsukkel lekker verder leeft … Daar ga ik weer.Ik ben boos. En dan heb ik het netjes samengevat.’ ‘Maar we blijven samen ouders van de kinderen.’ Rutger en zijn vrouw zijn nu twee jaar uit elkaar. Beiden hebben geen relatie (meer). Als gezin eten ze eenmaal per week samen.
Gideon de Haan begeleidt nieuwe gezinnen naar een succesvolle start. Het loyaliteitsconflict dat elk kind van gescheiden ouders ervaart, is zijn drijfveer bij het begeleiden van gezinnen. Zelf is hij getrouwd en stiefvader van twee (stief-)zoons.
Deze column is eerder verschenen in het kwartaalmagazine Nieuw Gezin
