Sommige kinderfilms kunnen je zo bijblijven. Voor mij staat ‘Bambi’ nog steeds op eenzame hoogte op nummer 1. Ik heb niet veel herinneringen aan mijn (biologische) moeder, maar samen naar de film is er één van. In mijn herinneringen heeft ze een bloemetjes jurk aan. Maar dat kan ook zo maar niet kloppen: op één van de weinige foto’s die ik van haar gezien heb, stond ze ook met die jurk. En ik zelf had de mini-versie aan.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]De film hebben we niet afgezien; bij de sterf-scene van de moeder van Bambi blijk ik zo hard te zijn gaan huilen dat ik ben afgevoerd. Zou ik het toen voorvoeld hebben? Dat niet heel veel jaren daarna de rol van Bambi voor mij was weggelegd?
Mijn kinderen waren als peuter en kleuter dól op de film van Bambi. Gelukkig hadden ze niet genoeg zitvlees om de film tot aan ‘het’ moment uit te kijken. Zij hebben een eigen Bambi-trauma. Voor hun is de scene met de moeder van Stampertje tot op de dag van vandaag jeugdtrauma. De moeder van Stampertje zegt… En dan klinkt het gelaten uit twee monden ‘als je niets leuks te vertellen hebt, dan zeg je maar niets’.
En stralend hoor ik hem zeggen ‘ik heb járen gewacht om dít een keer tegen je te kunnen zeggen! Gisteren waren puber2 en ik wat zwijgzaam. Op mijn vraag ‘heb jij nog iets leuks?’ werd stil nee geknikt.
Op mijn ‘ik mis puber1, die nu ergens in de buurt van de poolcirkel aan het wakplonsen en kamperen is’, kreeg ik een duidelijk antwoord: ‘weet jij wat de moeder van Stampertje altijd zegt…?’
Marina van der Wal is moeder van twee zonen. In het dagelijks leven is zij opvoedkundige (al twijfelen haar zoons hier regelmatig aan). Marina horen spreken? Op Facebook worden de data regelmatig gepubliceerd!
Meer informatie? www.marinavanderwal.nl
Facebook: https://www.facebook.com/marinavanderwal
Deze column is eerder verschenen als column voor HD-media.
