Een soort van nationale schokbeweging ging afgelopen maandag door Nederland heen. Een jongen, pas 20 jaar, maakt een einde aan het gepest, getreiter en buitengesloten worden door zelfmoord te plegen. Met recht kun je stellen dat hij een einde maakte aan al die ellende die hij al die jaren heeft moeten doorstaan. In eenzaamheid. 
Slachtoffers van pesten zijn niet trots op al de ellende die hen overkomt. Het gevoel van eenzaamheid wordt versterkt door niet te praten met mensen uit hun omgeving. En wees eerlijk: als je één, drie, vier, vijftig en misschien wel hónderd keer aan de bel hebt getrokken, te veel buikpijn had om naar school te gaan en niemand luisterde… 
Er komt een moment dat je je mond houdt en in stilte lijdt. 
Misschien moeten we hier met elkaar eens goed over nadenken. 
Zijn de mensen die niet geluisterd hebben naar kinderen en jongeren, die de moed hadden om aan de bel te trekken, misschien mede schuldig aan pesten?
Waar zijn de volwassenen die op school, binnen een vereniging of op een club de positie hebben om het pesten daadwerkelijk te laten stoppen? 
Met elkaar willen we natuurlijk dat het pesten stopt. Maar wie heeft de moed om als eerste zijn of haar nek uit te steken?
Jij?






Marina van der Wal is moeder van twee pubers. Samen met Jan Dijkgraaf schreef Marina ‘Het Enige Echte Eerlijke Puberopvoedboek‘. ‘nee’ vinden beide auteurs het mooiste woord dat je een kind kunt leren. Een ‘nee’ kunnen accepteren, daar heb je als mens je hele leven iets aan! 
Binnen een maand beleefde dit boek de derde druk.

Marina horen spreken? Ga dan naar de agenda voor de laatste informatie.





Meer informatie? www.marinavanderwal.nl

Facebook: https://www.facebook.com/marinavanderwal
Twitter: @marinavanderwal 

Deze column is eerder verschenen als column voor HD-media.

4/3gGEqwnu6C46hQ6ugHk48BzvGKsnvjAQslNiWOjnfB6_xTJvHE9_BLQ