‘als jullie even wat met de honden doen, dan regel ik even … ‘ . duidelijke taal, lijkt me. Twee honden, twee pubers, met elkaar of apart even richting de duinen om onze viervoeters te laten rennen. Heel tevreden verlaat ik het pand en ga doen wat ik me voorgenomen had om te doen. Het zal niet langer dan 2 uur zijn geweest, mijn afwezigheid.
Bij thuiskomst word ik opgewacht door 4 paar schitter-ogen; pubers én honden hebben zich zichtbaar vermaakt. Of ik even in de tuin kom kijken.
Daar wacht me een korte demonstratie van puber 1 en onze jongste hond. Met een kleine handbeweging lukt het om het hondenbeest in één sprong op tafel te laten springen. Blij kwispelstaartend neemt Hond zijn lovende woorden in ontvangst. Mijn onduidelijkheid blijkt het podiumbeest in onze hond wakker te hebben gemaakt; die staat nu minimaal drie keer per dag kwispelstaartend te wachten op onze complimenten. Boven op de tuintafel. Ergens in onze boekenkast staat een boek, helder blauw van kleur met een nu toch wel erg aantrekkelijke titel: kinderen vragen om duidelijkheid!
