‘Je was een uur te laat. We hadden afgesproken dat je om 2 uur thuis zou zijn, en tot 3 uur hebben we liggen wachten. Dit is niet de afspraak. de discussie over 60 minuten langer feestvieren loopt flink op. Inmiddels hoor ik mezelf met stemverheffing praten en vanuit een ooghoek zie ik hoe manlief me op afstand probeert te kalmeren. Ervaring leert dat een discussie op deze toonhoogte gevoerd weinig winst oplevert. Maar ik ben boos. En ik heb gelijk. Afspraak is afspraak.
‘het gaat me niet om dat ene uur, probeer ik op een rustiger toon uit te leggen’. Het gaat erom dat ik je wil kunnen vertrouwen. Dat je je aan je afspraken houdt’.
Ik heb contact; de rustige toon werkt. Puber draait zich naar me toe en zegt ‘ik ben blij te horen dat het je niet om dat ene uur gaat. Je kunt me vertrouwen. Dat beloof ik je. Dus, waar hebben we het over?’ Tevreden duikt hij weer in zijn voetbalblad.
Ik stamp naar boven. En toch had ik gelijk.
