Hebben jullie dat nu ook, dat deze dag een somber randje heeft omdat je weet dat er ouders zijn die zo ongelooflijk veel verdriet hebben? Nu zijn dat – omdat het het nieuws heeft gehaald – de ouders van de nagellakkende Tijn. Bij zulk verdrietig nieuws denk ik dan bijna automatisch aan al die andere ouders die ook ooit hun perfecte babietje in hun armen hebben kunnen nemen, die hun kindje zagen groeien, ondernemend zagen zijn, zich ontwikkelen. Dan denk ik aan de dromen die je voor je kind hebt, voor de toekomst. Samen.
En dan is er opeens geen toekomst meer waar je kind deel van uit zal maken. Ik vind die gedachte overweldigend en zo treurig.
Dan denk ik niet alleen aan de ouders die hun kind door de dood hebben verloren of gaan verliezen maar ik denk dan ook aan al die ouders die het gevoel hebben dat ze met lege handen staan. Omdat het leven een nare, oneerlijke cynische grap met ze heeft uitgehaald en ze het gevoel hebben dat ze hun kind aan het verliezen zijn. Om wat voor een reden dan ook en soms terecht en soms is het slechts een fase.
Liefde maakt je kwetsbaar
Dit zijn de momenten dat ik me besef wat liefde met je doet: het maakt je sterk op het moment dat je moet gaan staan voor je kind. Maar het maakt je ook kwetsbaar op het moment dat je wel sterk wilt zijn maar het gevoel hebt dat je armen zijn vastgebonden. Je bent misschien boos, verdrietig, ten einde raad, eenzaam…
Deze keer een positieve opmerking voor elkaar.
Dát is ooit één van de redenen geweest waarom DopApril is ontstaan. De OpvoedChallenge heet dat nu. Elkaar laten weten: jij bent niet alleen! Wat jouw verhaal ook is, of je puber het geweldig doet op school, thuis, met sport of een bron van zorg is. Dat doet er even niet toe. Ik wil je vragen om een berichtje achter te laten. Als hart onder de riem, als opsteker voor al die andere ouders. Geen verhalen maar elkaar alleen even laten weten dat je – met grote en met kleine zorgen, zelfs als je géén zorgen hebt – niet alleen bent.
Deze keer een positieve opmerking voor elkaar.
Laten we elkaar als ouders goed vasthouden; elkaar steunen in plaats van de maat nemen. Vragen stellen in plaats van oordelen. Als één van de manieren om ouderschap, zo dierbaar én zo kwetsbaar, te vieren en te koesteren.
Ik begin:
Daar fiets je, mooie, vrolijke moeder van vier. Eentje zit nog veilig in de bakfiets, tussen alle boodschappen in en drie kinderen fietsen om je heen. Elke keer ben ik weer onder de indruk van je rust, je duidelijkheid bij het oversteken én het feit dat je niet steeds joelend achter je kinderen aanfietst om ze te vertellen dat het allemaal zo gevaarlijk is, dat verkeer. Gisteren kwam je weer langs. De kinderen kwetterde over spannende dingen in een kinderleven, jij zei: ‘en nu even stil, want we moeten goed opletten bij het oversteken’. En daar gingen jullie, in een treintje. ‘Hoera, we zijn aan de andere kant!’ riep de peuter. Al zwaaiend met een komkommer in de hand.