Onze dochter (16) loopt vanaf de start van dit schoolseizoen met een grote boog om haar mentor heen. Waarom ze moeite heeft met deze docente kan ze niet goed uitleggen. ‘Ik klap dicht zodra ze iets aan me vraagt’, is het commentaar.

Aan de mentor zelf ligt het niet, volgens onze dochter

In de mentorles is dat natuurlijk niet zo’n heel groot probleem; de ene scholier is immers beter gebekt dan de andere. En tijdens de biologieles is het ook niet zo’n struikelblok. De docente schijnt een prettige manier van lesgeven te hebben, de cijfers voor dit vak zijn redelijk goed.

Niet al haar vakken leveren goede cijfers op

Maar in de één op één gesprekken met deze mentor levert haar terughoudendheid wél problemen op. Niet alle vakken gaan onze dochter vlotjes af en we denken dat ze moet overwegen om volgend jaar eventueel naar de mavo te gaan. De mentor wil hier graag met haar over praten maar ze weigert. Ze vindt het eng, is bang dat ze haar verhaal terug gaat horen in de les. ‘Dan ziet ze me zitten en denkt meteen ‘dat is dat stomme kind wat niet weet wat ze wil’, is haar commentaar.

Hoe gaan andere pubers met hun mentor om? En zijn er ouders die een tip voor ons hebben om onze dochter te stimuleren om wél met haar mentor in gesprek te gaan?

Heb jij een tip?

Heeft iemand een tip voor deze moeder? Of vertel je je eigen ervaring om haar een hart onder de riem te steken?

Voor de opvoedbreinbrekers geldt altijd: wees lief in je reacties en help elkaar met je antwoord vérder in plaats van iemand in de put te praten… Je kunt hieronder reageren; op deze manier bied ik je meer privacy. Je kunt er zelf voor kiezen of je een ‘nickname’ gebruikt of je eigen naam. Je e-mailadres moet je wel juist invoeren. Dit adres wordt nooit geplaatst!