Geen carriere, geen titel of interessante studie. Maar een levenswijsheid waar je een diepe buiging voor maakt.
Oma is dood. Vijfennegentig jaar is ze geworden en dat is een respectabele leeftijd. Natuurlijk. Maar toch voelt het anders. Want oma is, nou ja, gewóón oma. Groentesoep en kerstbrood en de beste borsten om tegen uit te huilen. Ook als je de dertig ruimschoots gepasseerd bent.
We hadden het al lang aan zien komen; afgelopen zomer was er al een reden om afscheid te gaan nemen. In plaats van een verdrietig bezoekje aan een verpleeghuis werd het een gezellige middag in het park er omheen. Met op de achtergrond flarden van het waku waku festival met opzwepende, Caribische muziek. En oma dácht er die dag niet over om dood te gaan; ze genoot te veel van het buiten zijn en bezoek van kleinkinderen en achterkleinkinderen. Niet lang daarna sukkelde haar gezondheid sneller en verder weg.
Oma was niet eens mijn eigen oma. Ik heb haar cadeau gekregen bij mijn huwelijk. En in die zin was ze één van de betere cadeau’s. In een verdrietige periode was juist zij een vast baken. Met warme handen troostende aaien over mijn hoofd maar ook duidelijke taal; niet blijven hangen in je tranen en dóórgaan. In dat doorgaan zat haar eigen leven besloten. Een sterke vrouw waarvan je er tegenwoordig niet zo heel veel meer van tegenkomt. Ja, mijn buurvrouw. En ja, ze zijn generatiegenoten.
Geen eigen carriere, geen titel of interessante opleiding maar een wijsheid waar je alleen maar voor kunt buigen. En nog lang, heel lang over na kunt denken. Oma mag dan dood zijn, maar haar leven leeft voort.
Marina van der Wal is moeder van twee zonen. In het dagelijks leven is zij opvoedkundige (al twijfelen haar zoons hier regelmatig aan). Marina horen spreken? Ga dan naar de agenda voor de laatste informatie.
Meer informatie? www.marinavanderwal.nl
Facebook: https://www.facebook.com/marinavanderwal
Deze column is eerder verschenen als column voor HD-media.
